تصوّف، در یک نگاه

[Borna66]

« تصوّف » نوعی ایدئولوژی است که از نظر تا عمل ، واز بینش تا کنش را دربر می گیرد.تفسیر خاصّ زندگی و نحوه ی تعامل با حیات دنیوی است.این تفسیر به ادّعای صوفیه با کشف وشهود تحصیل می گردد.البته پراکندگی و تنوّع فرقه های صوفیه و تضادّ و تعارض در این جریان،آنقدر زیاد است که نمی توان بایک نظر ویک اندیشه آنها را دسته بندی و نقد کرد.ریشه های تصوّف در اسلام از قرن دوم هجری شروع به رشد کرد و در میان مسلمین رایج شد.«تحقیر دنیا»،«فرار از تنعّمات و تمام شئون مربوط به زندگی مادّی و دنیوی» و«ریاضت کشی و تحمّل انواع شکنجه ها»از نکات بارز این دوره می باشد.« ایستادگی تصوّف در برابر ائمّه ی اطهار(علیهم السّلام) و مخالفت با سیره و روش آنها»،نشانه ی اوج تضادّ با تفکّرات اسلامی در دوران آغازین رشد این جریان بود.خرده گیری تصوّف بر ائمّه، تاجایی پیش رفت که بر امام رضا(علیه السّلام)تاختند که چرا لباس درشت برتن نمی کنی؟ و غذای خشن نمی خوری؟امام فرمود:"یوسف، پیامبر خدا لباس های زربفت و قباهای دیبا برتن داشت". تصوّف، بدعتی بود که از بین اهل سنّت آغاز شد و کم کم به شیعه هم راه یافت.و نخستین صوفی کسی نبود جز "ابوهاشم کوفی" که امام صادق(علیه السّلام)به شدّت بااو مخالفت می فرمود.کم کم توسّط مسیحیان،تفکّرات "رهبانیت" مسیحی به درون این جریان وارد شد و برای جداسازی این جریان از اسلام ناب،در شام توسّط یک پادشاه مسیحی،اوّلین خانقاه بنیان گذاری شد و این دورانآغاز صوفی گری بود که بعدها به تصوّف امروزی منجر شد. (منبع:نوشته ای از سایت: گفتمان کانون فرهنگی رهپویان وصال)