هنرستان موسیقی Maizières

[شهر ساز]

نمای بیرونی ساختمان تنها بخش محدودی از برنامه های داخل آن را آشکار می کند .
معماران: دومینیک کولن و همکاران
مکان: فرانسه، مایزیرس لس متز
معمار مسئول: دومینیک کولن
مدیران پروژه: استیو لتوداکلوس، سارا بربیا
معماران پروژه: آرنود الودی، اولیویه نیکلاس، چو یون پارک
مساحت: 3.400 متر مربع
سال احداث: 2009 میلادی
مهندس سازه: فیلیپ کلمنت، BATISERF
مهندس مکانیک: ج. یاست
مهندس آکوستیک: ایو کایسر، شرکت پروژه صدای اروپا


منبع اختصاصی معماری نیوز:

مدرسه موسیقی یک واحد یکپارچه به طول 100 متر و عرض 40 متر است که عمود بر جاده اصلی جا نمایی شده و قسمتی از آن به طول 16 متر، در یک فضای عمومی طراحی شده است.

این ساختمان روبروی یکی از جنگل های giant sequoias و در تراز عمود بر جاده اصلی قرار گرفته است. این مجموعه مسیری را شکل می دهد که ورودی به سمت شهر را نشانه گذاری می کند.



در جلو خان بنا محوطه وسیعی قرار دارد که در قسمت زیرین ساختمان محو می شود. عموم مردم از پلکانی یادمانی استفاده می کنند که آنها را به سمت حیاط داخلی و سالن انتظار اصلی هدایت می کند. همانا این محوطه وسیع، رو به آسمان گشوده شده است، با رنگی شب تاب مهمان نوازی می کند و در اوایل غروب، به تابش با نوری حیرت انگیز ادامه می دهد.



این ساختمان مجموعه ای از برنامه های متنوع را در خود جای می دهد، و شامل مکانی برای نوجوانان محلی، مرکز فوق برنامه برای دانش آموزان، سالن اجتماع، سالن کنفرانس و یک مدرسه موسیقی است.



تمامی این عملکرد ها در یک واحد یکپارچه گردآوری شده اند و مدیریت چنین طرح ریزی پیچیده ای در داخل همین تک واحد انجام می شود. همنشینی این برنامه های مختلط، در حالی که هریک از آنها در تضاد کامل با دیگری است، به طور چشمگیری بر غنای این ساختمان افزوده است.



نمای بیرونی ساختمان تنها بخش محدودی از برنامه های داخل آن را آشکار می کند . تنها پنجره های بزرگ خلیج گون به بیننده اجازه می دهد که نگاهی گذرا به سالن اجتماعات داشته باشد و این امکان را فراهم می کند تا لحظه ای از حرکات رقصندگان را ببیند.



در این ساختمان روشنایی طبیعی فراوانی وجود دارد، علاوه بر نورگیر های رنگارنگی وجود دارد که روشنایی مخصوص به خود را ایجاد می کنند. این چنین سامان دهی برای نورگیر ها، فضای داخلی را در برابر اغتشاشات ناشی از بزرگراهی که در همان نزدیکی است، محافظت می کند.

این ساختمان فقط به شکل ساختمانی یکپارچه و طولانی طراحی نشده است، بلکه منحنی های نمای خارجی به تدریج در پیچش های دایره ای می چرخند و در نهایت، نمایی را که مربوط به دو طبقه از مدرسه موسیقی است، در هم ادغام می کنند. پیچش این منحنی ها بر پویایی کلی نمای بیرونی می افزاید، و چنین به نظر می رسد که خطوط آشفته حجم به طرز نامعلومی محو شده اند. پوشش بیرونی ظاهری روستایی از بتونی معمولی دارد، بتونی که نقایص خود را آشکارا نشان می دهد.

این ساختمان از بتن مسلح ساخته شده است، بتن به صورت پی نقطه ای قالب گیری شده و ساختمان بر روی پی های شمعی قرار گرفته است.
بر خلاف آن، مصالحی که در فضای داخلی استفاده شده، نفیس و لطیف است. در سالن اصلی مصالح چوبی با رنگ های روشن دیده می شود، علاوه بر آن، سطوح طلا کاری شده در حفره های بزرگ سقفی، هاله گرمی به نورپردازی آن می دهد.

سالن کنفرانس، از سه طرف، از کابل های کشیده شده آویزان شده است. دیوارها با کوچکترین جابه جایی هوا، حرکت می کند، به گونه ای که ضخامت ناچیز آن آشکار می شود. سیستم آکوستیک قابل تنظیم ( کرکره های قابل کنترل) پشت این پرده زیبا پنهان می شود. چوب نفیسی که برای کف پوش استفاده شده است ( ونگه)، میزان اثرگذاری یک فضای نمایشی را تقویت می کند.

مرکز فوق برنامه دانش آموزان، تک رنگ است؛ رنگ نارنجی تمام فضا را اشباع کرده است و کفپوش رزین براق، خاصیت فوق تصنعی آن را تقویت می کند.
در واقع، منطق اولیه بر مبنای ایجاد تضادی چشمگیر میان فضاهای مختلف است: مصالح متضاد، رنگ های متضاد و نورپردازی متضاد.

فضای داخلی و فضای خارجی کاملا از هم متفاوت اند، نمای بیرونی با ظاهری دهاتی، در نقطه مقابل فضای نفیس و با ارزش داخلی است.