حَجَر،حِجر،حَجر و مهجور، محجور

[tania]

این سه لغت اول در املاء یکسان هستند ولی در تلفظ متفاوت.

حَجَر: به فتح اول و دوم به معنای سنگ است.

حِجر: به کسر اول و سکون دوم به معنای «دامن» و آغوش» و مجازاً «پناه» است.

حَجر: به فتح اول و سکون دوم به معنای منع کردن است.

مهجور، محجور را نیز نباید خلط نمود.

مهجور به معنای «جدا شده» و «دور افتاده» است و «محجور» به معنای منع شده و یا ممنوع از تصرف در اموال را گویند.











منبع: غلط ننویسیم(فرهنگ دشواری های زبان فارسی)، ابوالحسن نجفی، انتشارات مرکز نشر دانشگاهی