وظایف منتظران

[غریب آشنا]

12- قيام، هنگام ياد شدن نام يا القاب آن حضرت‏



بپاخاستن هنگام ياد شدن نام يا القاب شريفه آن حضرت‏ (علیه السلام)، که سيره و شيوه شيعيان دوازده امامي بر همين اساس بوده و شاهد بر اين، اضافه بر تعظيم و احترام بودن اين عمل که خود مطلوب است.

روايتي است که يکي از علماي اعلام در کتاب النجم الثاقب از سيّد عبد اللَّه نواده سيد نعمت اللَّه جزائري آورده، که در بعضي از روايات چنين يافته که: روزي حضرت صاحب الزمان (‏ع) در مجلس امام صادق (‏ع) ياد شد، پس امام صادق‏ (علیه السلام) به منظور تعظيم و احترام اسم آن حضرت بپا ايستاد. [1] .

مي‏گويم: براي اثبات استحباب بپاخاستن هنگام بردن نام شريف امام عصر - عجّل اللَّه فرجه الشريف - همين مقدار کافي است، به لحاظ قاعده تسامح، که علماي بزرگوارمان بيان کرده‏اند.
و مي‏توان گفت که در بعضي از اوقات واجب مي‏باشد، به خاطر بعصي از جهات، مانند اين‏که اسم شريف آن حضرت يا يکي از القاب مبارکش در مجلسي که جمعي در آن هستند ياد شود، آن‏گاه همه اهل مجلس به احترام آن بپاخيزند و در اين حال، اگر کسي اهل مجلس بدون عذر از جاي برنخيزد، اين برنخاستنش، توهين و هتک حرمت آن حضرت‏ (علیه السلام) خواهد بود، که ترديدي در حرام بودن آن نيست، زيرا که توهين خداوند - عزّ شأنه - مي‏باشد، چنان‏که پوشيده نيست.



13- گريستن و گريانيدن و خود را به گريه کنندگان شبيه نمودن بر فراق آن حضرت


گريستن و گريانيدن و خود را شبيه به گريه کنندگان نمودن در فراق آن حضرت و به جهت مصيبت‏ها و محنت‏ها و اندوه‏هايي که بر او رسيده است [از وظايف مؤمنان است] و بر اين دلالت دارد به طور عموم و خصوص روايات متعددي که در اين باب آمده، از جمله:

1 - در مجلّد دهم بحار و غير آن از حضرت رضا (علیه السلام) آمده که فرمود: هر آن کس که مصيبت ما را متذکّر شود، پس به خاطر آنچه بر ما وارد شده است بگريد و بگرياند، روز قيامت با ما، در درجه‏مان خواهد بود و هر آن‏که مصيبتمان برايش يادآوري شود، پس بگريد و بگرياند، روزي که چشم‏ها اشکبار خواهند بود ديدگانش گريان نشود. [1] .

2 - در همان کتاب از امام صادق (‏ع) آمده که فرمود: هر کس ما را ياد کند يا نزد او ياد شويم، پس از چشمش همچون بال پشه‏اي اشک بيرون آيد، خداوند گناهانش را مي‏آمرزد هرچند که همچون کف دريا باشد. [2] .
و...
[/b]
-----------------------------------------------------------------
[1] و کتاب «منتخب الاثر»، به نقل از کتاب «مرآة الکمال» از «الدمعة الساکبة» از شيخ محمد بن عبد الجبار آمده که وي در کتاب «مشکاة الانوار» گفته: هنگامي که دِعبل قصيده معروف خود را بر حضرت رضاعليه السلام خواند و امام قائم - عجّل اللَّه فرجه الشريف - را ياد کرد، امام رضاعليه السلام دست خود را بر سر نهاد و به عنوان تواضع بپا ايستاد و براي فرج آن جناب دعا کرد. و در کتاب «الزام الناصب» به نقل از تنزيه الخاطر» آورده که: از امام صادق‏عليه السلام سبب بپاخاستن هنگام ياد نمودن لفظ قائم، از القاب حضرت حجّت‏عليه السلام سؤال شد، آن حضرت فرمود: زيرا که او را غيبتي است طولاني و از مهرباني شديدي که نسبت به دوستانش دارد، به هر کسي که او را به اين لقب - که به دولت او و حسرت خوردن از جهت غربتش اشعار دارد - ياد کند، نظر مي‏فرمايد. و از گونه‏هاي تعظيم او، اين است که غلام به حال تواضع، براي ارباب خود بپاخيزد، هنگامي که مولاي جليلش به ديده شريفش به او نظر مي‏کند، پس بپاخيزد و از خداوند - جلّ ذکره - تعجيل فرجش را طلب نمايد. (مترجم).
[2] بحارالانوار، 278:44 ح

منبع:پیچک نت

[غریب آشنا]

14- درخواست معرفت امام عصر از خداوند


درخواست معرفت آن حضرت از خداوند - عزّوجلّ - از وظايف مهمّ ما مي‏باشد، زيرا که علم با آموزش و درس خواندن بسيار نيست، بلکه علم نوري است که خداوند در دل هرکس که بخواهد هدايتش کند، قرار مي‏دهد و هرکه را خداوند هدايت کند، هدايت يافته است.
و در کافي از ابوبصير، از حضرت ابوعبد اللَّه امام صادق‏ (علیه السلام) درباره فرموده خداي - عزّوجلّ -:
«وَمَنْ يُؤْتَ الحِکْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً کَثِيراً»؛
و هرکس که حکمت به او داده شود، خير بسيار به او داده شده.
فرمود: [يعني] طاعت خداوند و معرفت امام‏ (علیه السلام). [1] .
در خبر صحيحي از حضرت ابوجعفر امام باقر (علیه السلام) آمده که فرمود: بلندي و رکن و کليد امر و درب اشيا و خشنودي خداي - تبارک و تعالي -بعد از معرفت او اطاعت امام است. [2] .

پيش‏تر دانستيم که مهم‏ترين و واجب‏ترين امور بعد از شناخت خدا و رسول او، شناختن وليّ امر و صاحب الزمان است، زيرا که اين امر، يکي از ارکان ايمان مي‏باشد. هر کس در حالي بميرد که امام زمانش را نشناخته باشد، به مرگ جاهليت مرده است و معرفت او، کليد تمام ابواب خير و سعادت و رحمت مي‏باشد و خداوند بندگان خود را امر فرموده، که معرفت او را تحصيل نمايند.
دعا از جمله درهايي است که خداي تعالي فرمان داده که از آن‏ها وارد شوند، او فرموده است:
«أُدْعُونِي أَسْتَجِبْ لَکُمْ»؛ [3]
مرا بخوانيد که شما را اجابت کنم.
و نيز فرموده:
«إِنَّکَ لا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلکِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشآءُ»؛ [4]
البته تو [اي رسول ما!] چنين نيست که هر کس را بخواهي، هدايت تواني کرد، بلکه خداوند هرکه را بخواهد، هدايت مي‏کند.
در کافي به سند خود از محمد بن حکيم آورده که گفت: به حضرت ابي عبد اللَّه امام صادق‏ (علیه السلام) عرضه داشتم: معرفت ساخته کيست؟
فرمود: از ساخته‏هاي خداوند است، بندگان را در آن ساخت بهره‏اي نيست. [5] .

آيات و رواياتي که بر اين مطلب دلالت مي‏کند بسيار است، پس بر بندگان لازم است که از درگاه خداوند شناخت و معرفت امام زمانشان را به آنان روزي نمايد و کامل گرداند. و اين منافات ندارد با آن‏که بنده مختار و مأمور به کسب و تحصيل و مطالعه وسايل معرفت باشد، زيرا که اين نظير روزي است که بندگان امر شده‏اند، آن را طلب نمايند و نيز براي آن دعا کنند، ولي خداوند - جلّ شأنه - خود روزي دهنده است، چون سعي و کوشش وظيفه بنده است و به ثمر رساندن، برعهده خالق متعال مي‏باشد.

-----------------------------------------------------------------
[1] اصول کافي، 185:1.
[2] اصول کافي، 185:1.
[3] سوره غافر، آيه 60.
[4] سوره قصص، آيه 56.
[5] اصول کافي، 163:2.

منبع:پیچک نت

[غریب آشنا]

15- تداوم درخواست معرفت آن حضرت

مداومت کردن بر دعايي که ثقة الاسلام کليني [1] و شيخ نعماني [2] و شيخ طوسي و { شيخ صدوق در کتاب «کمال الدين» [3] } به سندهاي خود، از زراره روايت کرده‏اند که گفت: شنيدم حضرت ابوعبد اللَّه امام صادق‏ (علیه السلام) مي‏فرمود: براي آن جوان پيش از قيامش غيبتي خواهد بود.

گفتم: چرا؟

فرمود: مي‏ترسد - و به شکمش اشاره کرد - سپس فرمود: اي زراره! و او است منتظَر و او است که در ولادتش شک مي‏کنند، پس بعضي مي‏گويند: پدرش بدون بازمانده از دنيا رفت و بعضي از آن‏ها مي‏گويند: در حالي که در شکم مادر بود، پدرش فوت کرد و بعضي مي‏گويند: دو سال پيش از فوت پدرش متولد شد و اوست منتظر، مگر اين‏که خداوند - عزّوجلّ - دوست دارد که شيعه را امتحان کند، پس در آن هنگام است که تشکيک و توهم اهلِ باطل آغاز مي‏شود.

اي زراره! اگر آن زمان را درک کردي، اين دعا را بخوان:

«اَللَّهُمَّ عَرِّفْنِي نَفْسَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي نَفْسَکَ لَمْ أَعْرِفْ نَبِيَّکَ، اَللَّهُمَّ عَرِّفْنِي رَسُولَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي رَسُولَکَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَکَ، اَللَّهُمَّ عَرِّفْنِي حُجَّتَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دِينِي»؛

بار خدايا! تو مرا به خود شناسا کن، که اگر خودت را به من نشناساني، پيغمبرت را نخواهم شناخت، بار خدايا! تو رسولت را به من بشناسان، که اگر رسول خود را به من نشناساني، حجّتت را نخواهم شناخت. پروردگارا! حجّت خودت را به من بشناسان، که اگر حجّتت را به من نشناساني، از دين خود گمراه خواهم شد.


-----------------------------------------------------------------
[1] اصول کافي، 337:1.
[2] غيبت نعماني، 86، ان في قائم سنة من الانبياء.
[3] کمال‏الدين، 342:2.

16- مداومت به خواندن دعاي غريق


مداومت کردن بر خواندن دعايي که شيخ صدوق به سند خود، از عبد اللَّه بن سنان روايت کرده که گفت: حضرت ابوعبد اللَّه امام صادق‏ (علیه السلام) فرمود: پس از اين، شبهه‏اي شما را خواهد رسيد، که بدون نشانه ديده شدني و امام هدايت کننده‏اي خواهيد ماند و از آن نجات نمي‏يابد، مگر کسي که دعاي غريق را بخواند.

راوي گويد: عرضه داشتم: دعاي غريق چگونه است؟

فرمود: چنين بگويد:

«يا اَللَّهُ يا رَحْمنُ يا رَحِيمُ يا مُقَلِّبَ القُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلي دِينِکَ»؛

اي خداوند! اي رحمان! اي مهربان! اي دگرگون کننده دل‏ها! دل مرا بر دينت پايدار کن.

راوي گويد: من گفتم:

«يا اَللَّهُ يا رَحْمنُ يا رَحِيمُ يا مُقَلِّبَ القُلُوبِ وَالأَبْصارِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلي دِينِکَ».

فرمود: البته خداوند دگرگون کننده دل‏ها و ديده‏ها است، ولي همين‏طور که من مي‏گويم، تو نيز بگو:

«يا مُقَلِّبَ القُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلي دِينِکَ». [1] .

و شيخ نعماني در کتاب الغيبة به سند خود، از حمّاد بن عيسي، از عبد اللَّه بن سنان روايت آورده که گفت: من با پدرم به محضر امام ابوعبد اللَّه صادق‏ (علیه السلام) شرفياب شديم.

پس آن حضرت فرمود: چگونه خواهيد بود اگر در حالي واقع شديد که امام هدايتگر و نشانه آشکاري نباشد (ديده نشود)؟ که از آن حيرت و سرگرداني نجات نيابد، مگر کسي که به دعاي غريق (يا حريق) دعا کند.

پدرم گفت: به خدا سوگند! اين بلا است. پس فدايت شوم! در آن هنگام چگونه رفتار کنيم؟

فرمود: هرگاه چنان شد - و تو آن زمان را درک خواهي کرد - به آنچه در دست داريد [از عقيده راستين] متمسّک شويد، تا آن‏که امر برايتان به خوبي روشن شود. [2] .


-----------------------------------------------------------------
[1] کمال‏الدين، 351:2.
[2] غيبت، 81.

منبع:پیچک نت

[غریب آشنا]

17- دعا در زمان غيبت آن حضرت‏

دعايي است که سيد بن طاووس‏رحمه الله در کتاب «مهج الدعوات» آورده، در حديثي که غيبت حضرت مهدي - عجّل اللَّه فرجه الشريف - در آن ياد شده، راوي گويد:

عرض کردم: شيعيانت چه کار کنند؟

فرمود: بر شما باد به دعا کردن و انتظار فرج کشيدن

عرضه داشتم: به چه چيزي دعا کنيم؟

فرمود: مي‏گويي:

«اَللَّهُمَّ أَنْتَ عَرَّفْتَنِي نَفْسَکَ وَعَرَّفْتَنِي رَسُولَکَ وَعَرَّفْتَنِي مَلآئِکَتَکَ وَعَرَّفْتَنِي نَبِيَّکَ وَعَرَّفْتَنِي وُلاةَ أَمْرِکَ. اَللَّهُمَّ لا آخُذُ إِلّا ما أَعْطَيْتَ وَلا أَوْقي إِلّا ما وَقَيْتَ. اَللَّهُمَّ لا تُغَيِّبْنِي عَنْ مَنازِلِ أوليائکَ وَلا تُزِغْ قَلْبِي بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنِي. اَللَّهُمَّ اهْدِنِي لِوِلايَةِ مَنْ أَفْرَضْتَ طاعَتَهُ»؛[1]

بار خدايا! تو خودت و فرستاده‏ات و فرشتگانت و پيغمبرت و واليان امرت را به من شناسانيدي، بار خدايا! من نگيرم جز آنچه تو عطا کني و هيچ نگهدارنده‏اي جز تو برايم نيست. بار خدايا! مرا از منازل دوستانت دور مگردان و دلم را پس از آن‏که هدايت کرده‏اي، منحرف منماي. بار خدايا! مرا به ولايت کسي که اطاعتش را بر من واجب ساخته‏اي، هدايت فرماي.



-----------------------------------------------------------------
[1] مهج الدعوات، 332.

منبع:پیچک نت

[غریب آشنا]

18- شناختن علامت‏هاي ظهور آن حضرت



شناختن علامت‏هاي ظهور آن حضرت (‏ع) به ويژه علايم حتمي که امامان برحق‏ (علیه السلام) آن‏ها را خبر داده‏اند، [از وظايف مهمّ شيعيان است] و دليل بر اين، عقل است و نقل؛




دليل عقل

پيش‏تر دانستيد که شناخت شخص آن حضرت‏ (علیه السلام) واجب است و شناخت علايم حتمي که مقارن با ظهور آن جناب يا نزديک به آن است، مقدّمه شناخت او مي‏باشد.

و ترديدي نيست که روي آوردن به سوي آن حضرت هنگام ظهورش از شهرها، جز بعد از علم به ظهور امکان‏پذير نمي‏باشد و اين علم به سبب آشکار شدن علامت‏هاي حتميه‏اي که وعده شده‏اند، حاصل مي‏گردد. و امّا شناختن آن جناب به وسيله معجزاتي که از حضرتش صادر مي‏شود، براي بينندگان و حاضران در خدمتش انجام مي‏يابد، چنان‏که پوشيده نيست.
دليل نقل
فرموده امام صادق‏ (علیه السلام) است، در خبر عمر بن ابان که در حديث صحيحي در کافي روايت آمده که فرمود: علامت را بشناس، پس هرگاه آن را شناختي، پيش افتادن يا تأخير کردن اين امر تو را ضرر نرساند.... [1]

اضافه بر اين‏که ائمه طاهرين‏ (علیه السلام) علامت‏هايي را که خداي تعالي براي ظهور حضرت قائم‏ (علیه السلام) قرار داده، بيان فرموده‏اند، تا راستگو از دروغگو معلوم گردد و در قسمتي از روايات، وقوع بعضي از رويدادهاي فتنه‏انگيز را خبر داده‏اند، که گمراهان به سبب آن‏ها به فتنه مي‏افتند، ولي آنان که احاديث امامان را روايت کرده‏اند و کساني که از پيش وقايعي که امامان (‏ع) خبر داده‏اند، شنيده و دانسته باشند، به فتنه نمي‏افتند و گمراه نمي‏شوند، زيرا که آن‏ها به سبب شناختن علايم بر اساس روايات رسيده از امامانشان (‏ع) راستگو را از دروغگو!!! تشخيص مي‏دهند.

و نيز بر اين مطلب دلالت مي‏کند اين‏که اطاعت دستورات آن حضرت‏ (علیه السلام) بر ما واجب است، به دليل فرموده خداي تعالي:
«أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الأَمْرِ مِنْکُمْ»؛ [2]
اطاعت کنيد خداوند را و اطاعت کنيد فرستاده خداوند را و واليان امر را.
بنابراين بر مؤمن واجب است علايم ظهور آن حضرت را بشناسد، تا هرگاه ظاهر شد او را اطاعت کند و حق را از باطل تشخيص دهد.

{ البته بنده در این پست قصد ندارم که علائم ظهور رو شرح بدهم چون به اندازه کافی در این بخش درباره اون صحبت شده است اما دو علامت غیر حتمی که شخصاً کمتر دیدم دربارش صحبت بشه رو در ذیل براتون شرح میدم }

در کتاب «نور العيون» از نشانه‏هاي ظهور روايت آمده که: مردم در آخر الزمان عمامه را ترک مي‏گويند و به جاي آن کلاه بر سر مي‏گذارند.

و نيز روايت آورده که از جمله نشانه‏هاي ظهور آن است که: مردم به فقدان اولاد خوشحال مي‏شوند و کسي که فرزند ندارد، اظهار خشنودي و شکرگزاري مي‏نمايد.

مي‏گويم {نویسنده} : اين دو علامت در اين سال، يعني سال هزار و سيصد و چهل و شش هجري ظاهر گشت، که من ديدم جمعي از مردم عمامه از سر برداشتند و به جاي آن کلاه بر سر نهادند، شبيه به اهل باطل و به جهت نزديک شدن به آنان. و باز ديدم که مردم به خاطر نداشتن اولاد خوشحالي مي‏کنند و کسي که پسر ندارد، اظهار خشنودي و شکرگزاري دارد، به خاطر نظام وظيفه اجباري!!!.

به درگاه خداوند تعالي شکايت داريم از غيبت وليّ‏اش و از درگاهش مي‏خواهيم که فرج آن حضرت را تعجيل فرمايد و ما را از يارانش قرار دهد.


----------------------------------------------------------------
[2] اصول کافي، 372:1.
[3] سوره نساء، آيه 59.

منبع:پیچک نت

[غریب آشنا]

19- تسليم بودن و عجله نکردن


در بيان قسمتي از روايات رسيده از امامان

1 - در کافي به سند خود، از عبد الرحمن بن کثير آورده که گفت: در محضر امام صادق‏ (علیه السلام) که مهزم بر آن حضرت وارد شد و عرضه داشت: فدايت شوم! خبر ده مرا از اين امري که منتظرش هستيم، چه وقت خواهد بود؟
حضرت صادق (‏ع) فرمود: اي مهزم! وقت‏گذاران دروغ گويند و عجله کنندگان هلاک گردند و تسليم شدگان نجات يابند. [1]

2 - و در حديث اربع مائه، از امير المؤمنين‏ (علیه السلام) آمده که فرمود: تلاش کردن براي از جاي برکندن کوه‏ها آسان‏تر است، از تلاش براي برانداختن حکومتي که وقت معيّني دارد، از خداوند ياري بخواهيد و صبر کنيد که زمين از آن خداوند است، به هر کس از بندگانش بخواهد آن را به ارث مي‏سپارد و عاقبت [خوب و پيروزي نهايي] براي تقواپيشگان است. درباره امري پيش از رسيدن وقتش شتاب مکنيد، که پشيمان خواهيد شد و مدّت را طولاني مشماريد، که دل‏هايتان را قساوت مي‏گيرد.

و ...


در بيان گونه‏هاي عجله مذموم و اينکه سبب کفر و الحاد است

گونه اوّل: گاهي عجله کردن در اين امر، و از دست دادن صبر و تحمّل سبب مي‏شود که شخص از افراد گمراه کننده و ملحدي پيروي کند، که ادعاي ظهور مي‏نمايند و جاهلان غافل از اخبار رسيده از امامان معصوم (‏ع) را گمراه مي‏سازند، که با جلوه دادن خيال‏هاي فاسدشان مطلب را بر عوام مشتبه مي‏نمايند، و آنان را به خرافات و انحرافات خود فرا مي‏خوانند، که عجله کردن در اين امر او را برمي‏انگيزد تا از چنين افرادي بدون دليل و برهان پيروي کند، با اين‏که امامان ما (علیه السلام) براي ما علامت‏هاي حضرت صاحب الزمان (‏ع) را ذکر و بيان فرموده‏اند، و نيز علائم حتمي که هنگام ظهور آن جناب واقع و ظاهر مي‏شود.

گونه دوّم: بسا مي‏شود که شتاب کردن در اين امر سبب مأيوس شدن از وقوع آن مي‏گردد، که نتيجه چنين عجله‏اي تکذيب پيغمبر و امامان‏ (علیه السلام) خواهد بود، در اخبار متواتر و روايات بسياري از آنان رسيده مبني بر اين‏که آن حکومت الهي واقع خواهد شد، و امر فرموده‏اند که انتظار آن را بکشيم،

گونه سوم: عجله کردني که آدمي را در شک و ترديد مي‏اندازد، و اين نيز مانند گونه پيشين مايه بيرون رفتن از ايمان و داخل شدن در شمار ياران شيطان است، و امامان ما (علیه السلام) در چند روايت فرموده‏اند که: «اگر خداي تعالي مي‏دانست که دوستانش به ترديد مي‏افتند حجّت خود را يک چشم بر هم زدن از آنان پوشيده نمي‏داشت».

گونه چهارم: آنچه سبب اعتراض کردن بر خداي تعالي نسبت به قضا و قدرش مي‏شود، و مايه اعتراض کردن بر امام در تأخير انداختن ظهورش مي‏گردد، آن است که شخص بگويد: چرا آشکار نمي‏شود، و مانند اين سخنان را بر زبان جاري نمايد، که عجله کننده در اين مورد به خاطر اعتراض و اشکال بر خداوند پيرو شيطان است.

گونه پنجم: اين‏که گاهي عجله کردن و تسليم نبودن، سبب سبک شمردن احاديث ائمه معصومين‏ (علیه السلام) مي‏شود که به انتظار امام غايب عجل اللَّه فرجه امر فرموده‏اند، پس شخص شتابزده از جهت عجله کردنش آن اخبار را سبک مي‏شمارد، و با اين کار در شمار کفار قرار مي‏گيرد، چون سبک شمردن سخنان امامان (‏ع) در حقيقت سبک شمردن خود آنان است، و سبک شمردن آنان بي‏اعتنايي به خداي عز و جل است، و سبک شمردن خداي عز و جل کفر ورزيدن به او مي‏باشد، به خداي تعالي از گمراهي پس از هدايت پناه مي‏بريم.

گونه ششم: بسا مي‏شود که عجله کردن مايه رَدّ اخباري که در مورد فَرَج و ظهور مولايمان‏ (علیه السلام) رسيده خواهد شد، چون شخص عجول و شتابزده به خاطر تنگي سينه و کمي صبرش وقتي مدتي طولاني بر او مي‏گذرد شيطان بر او مسلّط مي‏گردد، و به او وسوسه مي‏کند که: شايد اين اخبار از ائمه اطهار صادر نشده، و شايد گرويدگان به اين مذهب يا بعضي از راويان اين اخبار آن‏ها را ساخته باشند، به جهت مصالح و منافع که از کار به آنان مي‏رسيده است! و اين خيال و پندار در ذهنش پيوسته قوّت مي‏گيرد تا جايي که عاقبت کارش به رد کردن و نپذيرفتن اين اخبار منتهي مي‏گردد، و به درّه هلاکت جهنم سقوط مي‏کند که بد جايگاهي است.

گونه نهم: احياناً شتابزدگي در بعضي از اشخاص سبب مي‏شود که اخبار رسيده از امامان‏ (علیه السلام) را به خواسته‏ها و هوس‏هاي خود تأويل و توجيه نمايد، به طوري که برخلاف صريح يا ظاهر اخبار مي‏باشد، پس بدين ترتيب در درّه ضلالت و گمراهي سقوط مي‏کند، چون اين کار او را به جايي مي‏برد که - العياذ باللَّه - گمراه کردن را به حجّت‏هاي خداي متعال نسبت دهد.

گونه دهم: بسا مي‏شود که شتابزدگي و بي‏صبري در بعضي از اشخاص مايه ترک دعا کردن براي تعجيل فَرَج صاحب الزمان‏ (علیه السلام) مي‏گردد، و بر اثر آن از نتایج و فوائدی که در برای تعجیل در فرج است محروم مي‏شود، به سبب اين‏که شخص مدّتي مديد به دعا کردن براي اين امر مشغول گرديده، و اهل دعا و دوستي آن حضرت را نيز مي‏بيند که به اين دعا مشغولند، سپس مشاهده مي‏کند که فَرَج و ظهور به تأخير افتاد و به خوشحالي و سرور نرسيد، لذا به سبب کم‏صبري و شتابزدگي در اين امر چنين مي‏پندارد که آن دعاها در حاصل شدن مطلب او تأثيري ندارد، و اين باعث مي‏شود که دعا براي تعجيل فَرَج را ترک گويد، غافل از اين‏که اين دعا نيز مانند ساير دعاها به شروط و صفاتي بستگي دارد که اثرش آشکار نمي‏گردد مگر بعد از پيدايش آن شروط و ويژگي‏ها در آن.

منبع:پیچک نت

[غریب آشنا]

20- صدقه دادن به نيابت از آن حضرت

و اين از نشانه‏هاي مودّت و دوستي آن جناب و ولايت او است و بر خوبي و رُجحان آن دلالت دارد آنچه در مدح صدقه دادن و نماز خواندن به نيابت از ساير مؤمنين وارد گرديده - چنان‏که گذشت - زيرا که مولاي مؤمنين افضل افراد آنان است، و صدقه دادن از سوي او از صدقه دادن به نيابت از آنان بهتر و برتر مي‏باشد، اضافه بر فحواي دليلي که در مورد نيابت کردن از امام (‏ع) در حج و طواف و زيارت و... وارد شده، که اگر کسي آن روايات و مانند آن‏ها را جستجو نمايد رجحان داشتن انجام هر گونه عمل صالح به نيابت از آن جناب - صلوات اللَّه و سلامه عليه - را خواهد دانست.

و سيد اجل علي بن طاووس‏رحمه الله در کتاب کشف المحجة فرزندش را سفارش و امر کرده به انجام اموري که مربوط به آداب و وظايف او نسبت به مولايمان صاحب الزمان (‏ع) است، تا آنجا که گفته: «... پس در پيروي و وفاداري و تعلق خاطر و دلبستگي نسبت به آن حضرت (‏ع) به گونه‏اي باش که خداوند و رسول او (صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم) و پدران آن حضرت و خود او از تو مي‏خواهند و حوايج آن بزرگوار را بر خواسته‏هاي خود مقدم بدار هنگامي که نمازهاي حاجت را به جاي مي‏آوري، و صدقه دادن از سوي آن جناب را پيش از صدقه دادن از سوي خودت و عزيزانت قرار ده، و دعا براي آن حضرت را مقدم بدار بر دعا کردن براي خودت، و نيز در هر کار خيري که مايه وفاي به حق آن حضرت است آن بزرگوار را مقدم بدار، که سبب مي‏شود به سوي تو توجه فرمايد و به تو احسان نمايد.... [1] .




----------------------------------------------------------------
[1] کشف المحجة، 152 و 151، فصل 150.

منبع:پیچک نت